بررسی زمان روایی در مجموعه آثار بزرگ علوی و احمد محمود

چکیده بیشتر روایت شناسان، زمان را جزءِ لاینفک و پراهمیّت عناصر هر روایت می دانند. مقول? زمان در جهان داستان، به روابط زمانی میان داستان و گفتمان (روایت) اشاره دارد. ژرار ژنت (1930) به عنوان موثرترین نظریه پرداز روایت شناس در زمینه زمان متن، میان زمان تقویمی و زمان روایی، تفاوت قائل است. او مسیر گردش داستان را از زمان تقویمی به زمان روایی (متن)، به سه مبحث عمده: نظم، تداوم و بسامد طبقه بندی کرده است. رمان های «چمدان» و «چشم هایش» از بزرگ علوی و «زائری زیر باران» و «زمین سوخته» اثر احمد محمود از جمله رمان های معاصر فارسی می باشند که شیو? روایت و مخصوصاً زمان روایی در این آثار دارای برجستگی ویژه ای است.